cena od 819,00 PLN
PISTOLET MASZYNOWY M3 Cal.45 Grease Gun Smarownica II W.Ś. 1313
Producent: Denix
Materiał: stop cynku i aluminium i okładziny z tworzywa sztucznego
Waga: 2,97 kg
wymiary:
długość w linii prostej bez kolby: 50 cm
Długość po przekątnej bez kolby: 52 cm
długość z kolbą złożoną: 57 cm
długość z wysuniętą kolbą: 74 cm
długość lufy: ok 18,5 cm
Model ma wyjmowany magazynek i działający system przeładunku dodający realizmu i dający możliwość oddania tzw suchego strzału.
Nasze repliki broni palnej wytworzone są ze specjalnych stopów, co uniemożliwia przystosowanie ich do wystrzeliwania jakiejkolwiek amunicji (nasze repliki są pozbawione jakichkolwiek cech broni w rozumieniu ustawy o broni i amunicji). Nie jest to broń prawdziwa pozbawiona cech użytkowych w rozumieniu ustawy o broni i amunicji, gdzie cykl pozbawiania cech użytkowych jest szczególnie rygorystycznie dostosowywany prawem (specjalne zakłady rusznikarskie itp.). Nasze repliki nie stanowią broni lub jej przeróbek i jako repliki mogą być kupowane bez zezwoleń. Repliki broni palnej w naszym sklepie stanowią tylko artykuły dekoracyjne.
Poniżej kilka danych historycznych dotyczących pierwowzoru tej repliki:
"M3, potocznie znany jako Grease Gun ("smarownica") – amerykański pistolet maszynowy kalibru 11,43 mm (.45 ACP) z okresu II wojny światowej
Historia konstrukcji.
Pod koniec lat 30. XX wieku armia amerykańska używała pistoletów maszynowych Thompson M1928A1, broni skomplikowanej – działającej na zasadzie odrzutu zamka półswobodnego i drogiej w produkcji, a przy tym niedużo celnej. Po wybuchu II wojny światowej opracowano uproszczony pistolet maszynowy Thompson M1 działający na zasadzie odrzutu zamka luźnego, ale koszty jego produkcji były nadal wysokie. Niemało krajów biorących udział w wojnie posiadało proste w produkowaniu pistolety maszynowe, dlatego gdy do dłoni Amerykanów trafiły niemieckie MP 40,, a także brytyjskie STENy, rozpoczęto prace nad nową bronią o maksymalnie uproszczonej i taniej konstrukcji.
Nowy pistolet opracowali w 1942 roku George Hyde (konstruktor kilku typów pistoletów maszynowych stworzonych w niedużych seriach w latach trzydziestych, w tym M2) i Frederick Sampson (pracownik General Motors, specjalista w zakresie głębokiego tłoczenia). Ze względu na podobieństwo nowej broni do używanej w warsztatach samochodowych smarownicy, żołnierze nazwali ją nieoficjalnie właśnie tym mianem (ang. Grease gun). Początkowo broń projektowano jako program prywatny, na niestandardowy w USA nabój 9 mm Parabellum, gdyż miała być przeznaczona w ramach pomocy wojskowej dla szerokiej Brytanii, ale Korpus Uzbrojenia przejął program i zażądał opracowania wersji na charakterystyczny nabój.45 ACP[2]. Oryginalną cechą była możliwość przypasowania każdego egzemplarza do strzelania nabojem 9 mm albo 11,43 mm, przez wymianę lufy, zamka i wkładki gniazda magazynka[2]. Pierwsze prototypy broni, oznaczonej T20, testowano w listopadzie 1942, a 11 stycznia 1943 pozostała ona przyjęta do uzbrojenia jako typowy pistolet maszynowy M3[2].
Nowa broń w porównaniu z Thompsonem była prostsza w budowie, a tłoczona kompozycja pozwoliła na masową produkcję. Była przy tym pewniejsza w działaniu i dzięki mniejszej szybkostrzelności, dwukrotnie celniejsza (w trakcie testów, 97 pocisków na 100 trafiło w tarczę 6x6 stóp z odległości 45 m, a w sytuacji Thompsonów - 49-50)[2]. Produkcja seryjna rozpoczęła się w maju 1943[2]. Do zakończenia drugiej wojny światowej stworzono 606 694 sztuk pistoletów maszynowych M3 i 82 281 ich zmodernizowanej w 1944 roku wersji M3A1[2]. Produkcję pistoletów maszynowych M3A1 wznowiono w czasie wojny koreańskiej, kiedy w latach 1950-53 wyprodukowano na dodatek 33 227 sztuk[2].
Jako uzbrojenie pomocnicze załóg pojazdów pancernych, M3 były używane do lat 90. Ostatnie egzemplarze znajdowały się na wyposażeniu niektórych jednostek pancernych w trakcie operacji Pustynna Burza[2]. Ostatecznie w amerykańskich siłach zbrojnych pistolety M3 zostały zastąpione poprzez karabinki M4, nadal jednak służą jako broń pomocnicza w innych krajach, np. Jako broń załóg wozów bojowych i oddziałów specjalnych filipińskiej piechoty morskiej[2].
M3 – pierwsza wersja seryjna
M3A1 – wersja zmodernizowana z 1944 roku z wieloma usprawnieniami
brak korby do napinania zamka, w zamian zamek napinany palcem wkładanym w specjalne wycięcie
wzmocniona sprężyna powrotna w celu uniknięcia zacięć broni
pokaźniejsze okno wylotowe łusek
wzmocnione przyrządy celownicze
zaimplementowany w kolbę przyrząd do ładowania magazynków
Opis konstrukcji
Pistolet maszynowy M3 był indywidualną bronią samoczynną działającą na zasadzie odrzutu zamka luźnego i strzelającą z zamka otwartego. Mechanizm spustowy nie posiadał przełącznika rodzaju ognia, ale ze względu na niską szybkostrzelność 400-450 strzałów na minutę, przy pewnej wprawie można było strzelać także ogniem pojedynczym. Zamek był napinany korbą umieszczoną z prawej strony mechanizmu spustowego, później zastąpioną specjalnym wycięciem na palec. Zasilanie odbywało się z 30 nabojowych magazynków pudełkowych o specyficznym kształcie zwężającym się ku górze. Naboje były ułożone w magazynku dwurzędowo, ale przy samej górze magazynek zwężał się i naboje układały się w jeden rząd. Taki sposób umieszczenia amunicji był dużą wadą broni[2], gdyż wymagał używania specjalnego przyrządu do ładowania magazynków, a dodatkowo finezyjna ich kompozycja była wyjątkowo wrażliwa na skażenia i wywoływała czasami zacięcia. W późniejszym okresie stosowano plastikowe przykrywki na górną część magazynka,bronić je przed zabrudzeniem, a od wersji M3A1 zintegrowano z kolbą przyrząd do ładowania magazynków. Przyrządy celownicze stałe miały postać muszki i celownika przeziernikowego ustawionego na odległość 100 jardów). Kolba metalowa, wysuwana. Na końcu lufy można było zamocować stożkowy tłumik płomieni albo tłumik dźwięku dla celów służb specjalnych"1.